Stadsbeelden
Bewoners vertellen over hun blik op beelden
Beelden in de buitenruimte vertellen een eigen verhaal én markeren niet zelden een gebeurtenis: ze herdenken, schenken, vieren of bevestigen iets. Maar hoe kijken de dagelijkse passanten er tegenaan? Galeriehouder Cokkie Snoei, Mauritswegbewoners Jeroen Dijkstra en Stéphane Monnet en videoproducent Davidson Rodrigues geven hun blik op beeld.
“Dit beeld betekent thuis voor mij”
Vanuit haar galerie aan de Mauritsweg kijkt Cokkie Snoei al heel wat jaren uit op de beeldenroute aan de Westersingel.
“Een beeld krijgt in de openbare ruimte een andere functie. Hier vind ik het bijvoorbeeld leuk om te zien dat de Liggende Figuur van Fritz Wotruba (1971) wordt gebruikt door skaters. Ik vind het mooi als beelden bij een stuk stad gaan horen. Het ultieme beeld voor mij is wat dat betreft De Boeg van Fred Carasso. Ik was een schipperskind en als ik vroeger een paar weken met mijn ouders mee was geweest naar Duitsland, dan gaf het zien van De Boeg in de verte direct een ‘welkom thuis-gevoel’. Ja, ik vind het ook een mooi beeld. Het feit dat het je opvalt en een bepaald gevoel geeft, betekent ook dat je het goed of op zijn minst interessant vind. Dat gevoel had ik vooral tijdens vakanties, want daarbuiten woonde ik als nakomertje bij mijn zus en haar man in huis. Mijn ouders zag ik soms weken niet. Ik vond dat niet erg hoor, bij mijn zus was het veel leuker. Maar in de vakantie, als alle andere kinderen naar leuke oorden gingen, dan moest ik meevaren met mijn ouders. Dat vond ik vreselijk. Dolblij was ik als De Boeg dan weer in zicht kwam: het betekent thuis voor mij.”
De Boeg door Fred Carasso (1957)
Oorlogsmonument De Boeg – 46 meter hoog en gemaakt van aluminium en beton – herdenkt de opvarenden van de Nederlandse koopvaardijschepen die in de Tweede Wereldoorlog om het leven kwamen.
Zonder Titel door Frans & Marja de Boer - Lichtveld (1985)
Dit RVS-kunstwerk toont de meest elementaire wiskundige vorm: de cirkel. Deze symboliseert hier de eeuwigheid, het heelal en zelfs God. Het hapje eruit doorbreekt deze eeuwigheid.
“Als dit een poort voor teleportatie was, waar ging ik dan heen?”
Onderweg naar zijn werk – hij is video-producent – fietst Davidson Rodrigues langs heel wat beelden in de buitenruimte. Zijn favoriete werk roept sinds de recente dood van zijn vader nieuwe gedachten bij hem op.
“Met mijn koptelefoon op fiets ik meerdere keren per week richting de redactie van OPEN Rotterdam aan het Eendrachtsplein. Onderweg kom ik veel kunst tegen. Door mijn werk als cultuurscout - ik mocht een deel van de kunst in de buitenruimte inventariseren – ben ik anders naar het belang van kunstwerken gaan kijken. Het werk Zonder Titel aan de Westersingel spreekt mij het meeste aan, mede omdat het me als groot sci-fi liefhebber doet denken aan een portaal uit de film Stargate. De hamvraag: Als je ergens heen kon teleporteren, waar zou je dan naartoe gaan? Ga je terug of vooruit in de tijd? Die vraag heeft voor mij extra lading gekregen. Deze week hield ik mijn vaders hand vast op het moment van zijn transitie. Mijn vader was iemand die in opdracht van de Afrikaanse vrijheidsstrijder Amilcar Cabral zijn leven in het teken stelde van kunst en cultuur. Het was zijn doel om de Kaapverdische identiteit uit te dragen en Rotterdam was daarbij zijn atelier. Ik vraag me af waar hij nu is.”
“Onze gasten tonen we altijd de boom van Penone”
Wanneer Jeroen Dijkstra en Stéphane Monnet vrienden over de vloer hebben, nemen ze die steevast mee op een vaste route door de stad en langs hun favoriete beeld.
Jeroen: “Vanuit onze woning aan de Mauritsweg kijken we uit op de beeldenroute langs de Westersingel. Van elk beeld vinden we wel iets, vooral Stéphane heeft er een uitgesproken mening over. Met zijn studio (Monnet Design) werkte hij ook voor kunstenaars die kunst voor de publieke ruimte maken. Hij weet hoeveel tijd, moeite en energie het kost om zoiets te laten slagen. Het moet veilig zijn, maar ook tegen een stootje of regenbui kunnen.” Stéphane: “Inmiddels ken ik de mooiste routes door Rotterdam. Onze gasten laten we altijd bepaalde plekken in de stad zien, waaronder Elevazione, de bronzen boom van Giuseppe Penone. Ik zag ooit een expositie van Penone in een galerie in Toronto, waar ik vandaan kom. Daar zag je bomen waarvan hij de lagen van de boom had afgepeld tot de kern. Penone doet interessante dingen met bomen.”
Elevazione door Giuseppe Penone (2001)
Deze bronzen boom – een afgietsel op ware grootte – past goed aan de boomrijke Westersingel en wordt gesteund door vier andere bomen. Met hun groei, verheffen zij het kunstwerk: Elevazione betekent ‘verheffing’ in het Italiaans.
De deur staat altijd open
Sinds februari 2021 werkt Selinay Sucu voor FENIX als projectmedewerker. Bijna gelijktijdig startte het project voor de plaatsing van L’Âge d’Or. “Op meerdere manieren vind ik dit werk erg bijzonder. Allereerst de betekenis ervan op deze plek, met zicht op de Maas en Hotel New York, het voormalige directiegebouw van de Holland-Amerika Lijn. Het herinnert ons aan de geschiedenis van de landverhuizers, die wat onderbelicht is maar het huidige Rotterdam tot op zekere hoogte gevormd heeft. Dit werk zet ook de deur naar die geschiedenis weer open en verbindt verleden, heden en toekomst. Ik vind het mooi dat dit werk herinneringen kan oproepen en tegelijkertijd iedereen uitnodigt te fantaseren over de toekomst. Daarnaast is het voor mij persoonlijk. een bijzonder werk, omdat dit het eerste project is waarbij de FENIX-kunstcollectie zichtbaar wordt gemaakt voor het publiek. Het was een mooi moment om te starten in deze functie, net na de afronding van mijn Master Kunst, Cultuur & Politiek. Hoewel het gek was om nieuwe collega’s allereerst online te ontmoeten, voelde het direct goed. Ook intern stond de deur open voor mij.”
‘Artists hold up a wonky mirror to society’
De Britse kunstenaar Gavin Turk (1967) houdt ons graag een spiegel voor. Met generatiegenoten als Tracey Emin en Damien Hirst wordt hij gerekend tot de spraakmakende kunststroming Young British Artists die vanaf de jaren tachtig de kunstwereld ontregelt. L’Âge d’Or is de titel van het eerste werk van Gavin Turk dat vanaf deze maand permanent in Nederland te zien is als onderdeel van de Internationale Beeldencollectie Rotterdam. Het beeld is een langdurig bruikleen van Landverhuizersmuseum FENIX aan de stad Rotterdam en verwijst naar de miljoenen reizigers, landverhuizers en repatrianten die via de Rotterdamse kades aankwamen of vertrokken.