Kunstenaars uit de Afrikaanse diaspora
Tentoonstelling 'In the Black Fantastic'
De met vijf sterren bejubelde tentoonstelling was eerder in de Hayward Gallery in Londen te zien. Marianne Splint – nu één jaar directeur van de Kunsthal – vertelt over het belang van de tentoonstelling ‘In the Black Fantastic’ en deelt haar favoriete werken.
Tekst: Priscilla de Putter
‘In the Black Fantastic’ toont wat er nu speelt in de maatschappij. De thema’s reiken verder dan de beeldende kunst, en dat maakt het een belangrijke tentoonstelling, zegt Marianne Splint. “De kunstenaars verkennen door middel van hun fantasie nieuwe werkelijkheden. Dat vind ik het sterkst aan deze tentoonstelling: het is niet zozeer politiek of letterlijk, in alles voel je de urgentie ervan terug. Dit zijn mijn favorieten:
Soundsuits, Nick Cave
“Cave is één van de topkunstenaars van onze tijd. Al in 1991 maakt hij zijn eerste Soundsuit naar aanleiding van het politiegeweld tegen Rodney King in Amerika. Inmiddels is hij 500 Soundsuits verder, een treurig gegeven. Zijn werk is weelderig, prikkelend en fantasierijk. Hoewel de Soundsuits vrolijk ogen, functioneren ze als harnassen die beschermen tegen de blik van buiten.
Watery Ecstatic, Ellen Gallagher
“Gallagher maakt aquarellen en schilderijen van een onderwaterwereld gebaseerd op de mythe van Drexciya. De kinderen van tot slaaf gemaakte zwangere vrouwen die tijdens de overtocht als ballast overboord zijn gegooid, leven in Gallaghers werk voort in een Black Atlantis, een eigen onderwaterwereld. Die mythe, dat ze onder water verder leefden, is een voorbeeld van het herdefiniëren van het verleden, van de trans-Atlantische slavenhandel. Ze herschrijft niets, maar geeft het een andere duiding. Er schuilt veel trots in haar vrouwenportretten. Haar werk wijst het slachtofferschap volledig af maar raakt ook de pijn die aan de basis van de mythe ligt.”
Ambassadors, Hew Locke
“Traditioneel gezien kregen mannen van aanzien vaak een ruiterbeeld, middenin de stad. Locke toont met zijn ruiterbeelden de ambassadeurs uit de zwarte gemeenschap. De manier waarop hij dat doet is indrukwekkend. Ik loop er vaak langs en raak niet uitgekeken, ik ontdek steeds weer iets nieuws. De ambassadeurs dragen hun verleden krachtig met zich mee, maar ondertussen ontdek je binnen alle details ook de gruwelijke sporen van het slavernijverleden. Locke toont met deze ‘ambtsgewaden’ letterlijk wat deze ruiters allemaal met zich meedragen.”
Prince McVeigh and the Turner Blasphemies, Kara Walker
“Kara Walker creëert in haar film een dystopisch beeld. Haar animatiefilm met papieren cut-outs dient als kritiek op de gruwelijke daden van rechts-extremisten in Amerika. De manier waarop zij stereotypen uitvergroot, dat komt zó binnen. Het is gruwelijk wat ze toont en in your face, maar ook heel gelaagd. Het is zo’n krachtig werk dat het je niet onberoerd laat.”