Ode aan onconventionele kunst

In Weisbard siert onconventioneel werk de muren, op waarde geschat door oprichter Hugo Borst. De schrijver en voetbalcriticus opende – over breken met conventies gesproken – in april 2022 zijn eigen presentatieplek aan de Karl Weisbardstraat. In de nieuwe Rotterdamse buurt Little C geeft hij zijn liefde voor kunst eindelijk de ruimte.

dEUS

De deur is nog niet dicht of de verse galerist (een titel die hij overigens zelf niet zal gebruiken) vertelt uit volle borst over zijn nieuwe plek. “De muren zijn nu nog leeg, maar dat verandert snel. Kijk, hier kunnen we tijdens exposities met verrijdbare wanden nog meer muurruimte creëren. En deze houten blokken vormen samen een podium, voor lezingen en muzikale avonden.” Centraal in de ruimte is, achter glas, zijn persoonlijke bibliotheek te zien met daarachter het bureau waaraan hij zijn columns en boeken schrijft. Al jaren droomde hij van één plek voor al zijn werkzaamheden en liefhebberijen: schrijven, kunst exposeren en mensen ontvangen. “Dat plan had ik eigenlijk voor na mijn vijfenzestigste, maar de kans deed zich iets eerder voor. Mijn appartement aan de Witte de Withstraat, waar ik sinds 2008 werkte, werd te klein. Het stond er bomvol met kunst, ik kon het niet meer kwijt. Deze plek in Little C was precies wat ik zocht, met genoeg ruimte, zichtbaarheid en toegankelijkheid.” Borst staat, als nieuwkomer in de kunstwereld, allerminst buitenspel: al van verschillende galeries kreeg hij een verzoek tot samenwerking. Dat leidt onder andere tot de expositie ‘Hurry up and wait’ van Tom Barman. Deze Belgische frontman van dEUS ontpopte zich na zijn vijftigste tot begenadigd fotograaf en toont zijn werk in mei voor het eerst in Nederland, bij Weisbard.

Outsiders

Borst stak zijn liefde voor kunst nooit onder stoelen of banken. In kranten en televisieprogramma’s verklaarde hij diverse kunstenaars de liefde. Een opvallende gemene deler daarbij is de absentie van naam en faam van de betreffende makers. “De werken die mij aanspreken zijn vaak gemaakt door outsiders in de kunstwereld. Ze werden niet opgemerkt of maakten om het maken zelf, niet met de bedoeling het te tonen of verkopen.” Als voorbeeld noemt hij de Amerikaan John Kayser (1922-2007), die jarenlang modellen op licht erotische wijze fotografeerde voor uitsluitend zijn eigen archief. Juist dat gegeven maakt het prikkelend, vindt Borst. “Het is visueel interessant, maar heeft ook iets komisch. Na zijn dood kwamen er dozen met foto’s tevoorschijn die nooit waren bedoeld als kunst, maar wel als zodanig werden opgepikt.” Ab Knupker (1927-2010) is nog zo’n naam en voor Borst extra bijzonder. “Hij was mijn kennismaking met kunst. Bij ons thuis hing een stilleven van Knupker dat ik geweldig vond. Mijn ouders kochten het in 1970 voor 400 gulden van hem, een aangetrouwd familielid.” Inmiddels behoren diverse werken van deze Rotterdamse kunstschilder tot de collectie van Museum Boijmans Van Beuningen. Borst zegt anderen graag ‘een kontje’ te geven. Knupker en Kayser hebben daar zelf niets meer aan, maar genoeg andere kunstenaars wel.

Met Weisbard als speelplaats toont Borst dat wat hij mooi en interessant vindt. Hij heeft daarbij een zwak voor de underdog: starters of autodidacten die niet per se reflecteren op de kunstgeschiedenis. Achter zijn liefde gaat bewondering schuil, voor de bravoure van deze makers in een tijd waarin de schaamtecultuur groot en het keurslijf krap is. “In mijn diepste wezen had ik graag een kunstenaar willen zijn. Kunstenaars durven, ze maken tegen de klippen op en hebben schijt aan wat anderen vinden.” Toch is Borst niet veel anders dan de kunstenaars die hij bewondert. Niemand dwong hem – ogenschijnlijke outsider in de kunstwereld – om Weisbard te openen. Drive en durf wonnen het van conventies.

< Na Covid nieuwe kansen

> Rijksmonument bomvol kunst